Koronki klockowe: [Anna Weronika] Klucze

Fryzjer urzęduje naprzeciwko synagogi, w sobotę też ma do 18.00. Gra radyjko, Matka Boska zatknięta za lustro, zszarzałe lustra, dyplom czeladniczy, proporzec biało-niebieski z napisem po hebrajsku. Pod nim wytarta kartka z przetłumaczonym tekstem: Pamiętaj o przeszłości, żyj teraźniejszością, wierz w przyszłość. Dostaję klucze do cmentarza żydowskiego, położonego za miasteczkiem, wśród pól, do którego prowadzi kręta, wyasfaltowana droga. W zastaw daję dowód osobisty. Dowód za klucze, za pamięć przodków - czyichś.
Idziemy, ponad miasteczkiem i ponad polami. Kłódka, łańcuch, trawa zielona, szum drzew, w dole rzeczka jak wstążka, widoki na przyszłość?
Budyneczek ze sraczkowatymi drzwiami, spod warstwy farby widać kontury gwiazdy Dawida. Niby jest a jej nie ma. W środku duszno, szaro, setki karteczek z prośbami, na parapecie małego okna długopis i skrawki tektury - w razie nagłej potrzeby, by prośbę oddać cadykowi.
Szumią drzewa, faluje zboże usiane chabrami, wracamy do miasteczka, niby dumnego z koronek. Koronki - produkt bezpieczny, nieobciążony pamięcią.
Oddaję klucze ("całuję rączki pani doktor"), odbieram swój dowód, muzyczka gra, kolejny klient czeka na nową fryzurę, nie ma czasu sprzątać po poprzednich, ruch w interesie.
Ze starej żydowskiej zabudowy został jeden budynek, a nieśmiała tabliczka przed nim informuje kto tu mieszkał kiedyś...
Idę kupić upatrzone spodnie.